در این بیماری ، عروق کرونر که مواد غذایی، اکسیژن و خون را به ماهیچه قلب می‌رسانند، معمولا به خاطر جمع شدن کلسترول در آنها، بیمار میشود و یا آسیب می‌بینند، این لایه‌های کلسترولی باعث نازک شدن رگ ها و در نتیجه نرسیدن خون و اکسیژن کافی به قلب می‌شود. بیماری عروق کرونر می‌تواند خطر حمله قلبی را افزایش دهد.

دیر شدن درمان می‌تواند باعث آسیب بیشتر به قلب و یا حتی مرگ شود.

چه زمانی این آزمایش درخواست می گردد؟

این آزمایش ممکن است، زمانی که یک به بیماری های تروما و یا دیستروفی عضلانی مبتلا باشد درخواست داده شود. میوگلوبین به طور گسترده ای برای تشخیص حملات قلبی استفاده نمی شود، زیرا عمدتا توسط تروپونین جایگزین میشود. در صورتی که آزمون میوگلوبین در دسترس باشد، ممکن است جهت ارزیابی حمله قلبی در صورتیکه فرد دارای درد قفسه سینه، ممکن است درخواست گردد.

میوگلوبین ادرار ممکن است، زمانی که عضلات اسکلتی در نتیجه انقباض سریع عضلات، به شدت آسیب دیده باشند و سطح میوگلوبین در خون افزیش یافته و به کلیه ها رسیده باشددرخواست می گردد.

آنزیم هایی که برای تشخیص آسیب های قلبی درخواست می شود شامل موارد زیر است:​

-تروپونین T

-تروپونین I

-میوگلوبین

-کراتین فسفوکیناز CPk

-آزمایش آنزیم های قلبی تروپونین I و T قلبی در غیاب آسیب میوکارد) بسیار نادر است.

افزایش تروپونین در غیاب بیماری های مزمن تخریبی قلبی و آمبولی ریه و ندرتا بیماری های نارسایی کلیوی با قاطعیت بالا نشانگر حمله قلبی می باشد.

این آنزیم در ۴-۳ ساعت بعد از شروع حمله قلبی در آزمایش آنزیم های قلبی بالا می رود و تا ۲ هفته سطح آن در خون بالا باقی می ماند. نظر به تاخیر زمانی شروع بعد از حمله قلبی احتمال دارد هم زمان با شروع علائم حیاتی و تغییرات ایسکمیک در ECG سطح این آنزیم در خون بالا نیامده باشد. لذا لازم است برای رد قاطع عدم حمله قلبی این آنزیم برای نوبت دوم در ۳-۲ ساعت بعد نیز اندازه گرفته شود و مقادیر اولیه مقایسه گردد.
​

میوگلوبین:​

میوگلوبین یک پروتئین کوچک و جذب کننده اکسیژن است که در عضلات قلب و اسکلت یافت می شود. میوگلوبین باعث تسریع اکسیژن رسانی در سلول های عضلانی می شود و اجازه می دهد سلول ها انرژی لازم برای انقباض عضلانی را تولید کنند. هنگامی که عضله قلب یا اسکلتی دچار آسیب می شود، میوگلوبین به خون انتقال پیدا می کند. در عرض چند ساعت پس از آسیب میزان آن در خون افزایش می یابد. آزمایش آنزیم های قلبی میوگلوبین می تواند همراه با آزمایش تروپونین به عنوان یک نشانگر قلبی برای کمک به تشخیص حمله قلبی در اوایل آسیب استفاده شود.

افزایش سطح میوگلوبین

سطح میوگلوبین خون در ۲-۳ ساعت پس از حمله قلبی یا سایر آسیب های عضلانی افزایش می یابد و در طول ۸-۱۲ ساعت به بالاترین سطح خود می رسد و به طور کلی بعد از یک روز به حالت طبیعی باز می گردد. افزایش میوگلوبین می تواند زودتر از تروپونین قابل تشخیص باشد، اما برای آسیب های قلبی به صورت اختصاصی استفاده نمی شود.

اگر چه نتیجه منفی میوگلوبین به طور موثر وجود حمله قلبی را رد می کند اما نتایج مثبت باید با آزمایش تروپونین تایید شود. افزایش میوگلوبین خون به این معنی است که اخیرا به بافت عضلانی آسیب وارد شدست.
​

تصادفات ناشی از آسیب عضلانی​
تشنج​
عمل جراحی​
هر گونه بیماری عضلانی، مانند دیستروفی عضلانی​
التهاب ماهیچه های اسکلتی (میوزیت)​
حمله قلبی​
سطح قابل توجهی از میوگلوبین ممکن است توسط رابدومیولیز ایجاد شود.

سطح بالای میوگلوبین ادرار نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به آسیب و نارسایی کلیه است.

نتیجه این آزمایش چه چیزی را نشان می دهد؟

افزایش میوگلوبین خون به این معنی است که اخیرا به بافت عضلانی آسیب وارد شد.

به عنوان مثال، افرادی که دارای:
​
تصادفات ناشی از آسیب عضلانی​
تشنج​
عمل جراحی​
هر گونه بیماری عضلانی، مانند دیستروفی عضلانی​
التهاب ماهیچه های اسکلتی (میوزیت)​
حمله قلبی​
سطح قابل توجهی از میوگلوبین ممکن است توسط رابدومیولیز ایجاد شود.​

میزان میوگلوبین در ادرار معمولا بسیار کم است یا قابل تشخیص نیست. سطح بالای میوگلوبین ادرار نشان دهنده افزایش خطر ابتلا به آسیب و نارسایی کلیه است. آزمایش های اضافی مانند BUN، کراتینین و ادرار، برای نظارت بر عملکرد کلیه در این افراد انجام می شود.

افزایش میوگلوبین خون ممکن است به این معنا باشد که اخیرا یک حمله قلبی رخ داده است، اما چون میوگلوبین در عضله اسکلتی یافت می شود، برای تأیید لازم است تروپونین نیز بررسی شود. اگر میوگلوبین در عرض ۱۲ ساعت پس از شروع درد قفسه سینه افزایش نیابد، حمله قلبی بسیار بعید است.

درمان :

• آزمایش خون​
• الکتروکاردیوگرام​
• اکوکاردیوگرام​
• اشعه ایکس قفسه سینه​
• آنژیوگرام​
• سی تی اسکن قلب​

• داروهای ضد انعقاد، یا ترومبولیتیک ها​
• رقیق کننده خون مانند هپارین​
• داروهای ضد پلاکت برای جلوگیری از بزرگ شدن لخته های خون​
• نیتروگلیسیرین​
• مسدود کننده های بتا​
• مهار کننده های آنژیوتانسین یا ACE​
• داروهای مسکن​